Schorzenie to dotyczy około 16% populacji kobiet i mężczyzn po 40. rż., a jego częstość wzrasta do 70–80% w przedziale wiekowym powyżej 80 lat.

• parcia naglące,
• nietrzymaniamoczu,
• zwiększoną częstością oddawania moczu w ciągu dnia,
• koniecznością oddawania moczu w nocy (nokturia).

Parcie naglące mokre – gdy pacjent czuje parcie i nie jest w stanie utrzymać moczu.

Parcie naglące suche – gdy pacjent czuje parcie i jest w stanie utrzymać mocz w pęcherzu.

• depresja,
• zaburzenia snu,
• „sikanie na zapas”,
• napoje drażniące pęcherz moczowy,
• otyłość,
• stwardnienie rozsiane,
• Parkinson,
• urazy kręgosłupa,
• udar mózgu,
• zakażenie dróg moczowych.

• wyeliminowanie czynników zwiększających przeciążenie dolnego układu moczowego,
• wyeliminowanie czynników drażniących pęcherz moczowy,
• trening pęcherza moczowego,
• zmniejszenie przewodnictwa w włóknach nerwowych,
• korekcja wad postawy ciała oraz zaburzeń biomechanicznych kompleksu lędźwiowo-miednicznego,
• zwiększenie siły mięśniowej dna miednicy.

Podstawą terapii jest trening zwiększający objętość pęcherza moczowego oraz zabiegi z zakresu elektrolecznictwa (elektrostymulacja: doodbytnicza, dopochwowa, prądy TENS)i masażu, mające na celu zmniejszyć nadreaktywność pęcherza moczowego.

W celu zapewnienia naszym pacjentom intymnej atmosfery, dyskrecji oraz indywidualnego podejścia, terapię przeprowadzamy indywidualnie.